Je kon er (terug) over de koppen lopen.

Kruth - Refuge 3 Fours.
Vanuit Thann rijdt een fantastisch treintje naar het einde van het Thurdal, naar Kruth (een dorp of vijf verder dan St-Amarin waar ik gisteren de berg afkwam).
De tocht viel uiteen in drie blokken. Eerst vlak, over een fietspad door weitjes en langs het stuwmeer.
Dan rustig klimmen door de bossen tot bij Hus. Die Ferme Auberge was dicht dus de middag pauze was in een klein bivakhutje even verderop. Het was al bezet door twee Nederlandse trekkers en hun hond. Een aangename babbel later was het de moment voor het derde en zwaarste blok : alle koppen op een rij. Batteriekopf, Rothenbachkopf, Rainkopf. En dan Hohneck. Praktische mensen die Elzassers om bij de koppen ook een nek te voorzien.
Vergeleken met gisteren : supercondities. Helder zicht over Rijnvlakte, af en toe een glimp van de Alpen in geheimzinnige oranje gloed en géén motorlawaai van de Route des Crêtes (geen sneeuwruimer dus geen auto's). Heerlijk.

Kruth. Op de achtergrond de Rossberg waar ik 3 dagen geleden door de witte herfst stapte

Abri Neurod. Hier kwamen 2 kamperende Nederlanders op krachten na de storm van gisteren.

Vanuit Kastelberg de rij kopjes. In de verte (links) Zwarte Woud en een stukje Alpen (voor de believers)

Fraaie corniches op de kam van de Vogezen. Opletten geblazen : het gezapig weitje stopt 20-30 vóór de rand !

Petit Hohneck. Links de vallei van Munster. In de verte de Rijnvallei en daarachter het Zwarte Woud.

1914-18 op HWK

Het doel van de dag was het Duits-Frans museum op de Hartmanwillerskopf. Ik ken weinig plekken waar een dodelijke reeks veldslagen door beide kanten samen herdacht wordt. Gebruikelijk is één kant. Vaak komt dan eenzijdigheid of platte recuperatie voor actuelere thema's snel naar boven. Ik was benieuwd.
Het was een verademing. Alle aspecten, de alledaagse, de techniek, het militaire, de redenen van die vreselijke reeks veldslagen op die ene heuvel, de zinloosheid,... kwamen aan bod.  De gelijkenissen, over de hele lijn, tussen beide kampen, is veelzeggend.

De rest van de tocht kwam eromheen. Herfstige klim vanuit Thann. Pauze in schuilhut om extra laagjes aan te trekken. De top van de Grand Ballon maar laten liggen in die volwassen sneeuwstorm daarboven - echt geen doorkomen aan. En aangenaam verrast wanneer ik eindelijk onder de mist kwam en twintig minuten zon als cadeau van de dag kreeg. En even verderop nog een groepje herten. 

In Thann

Polair sfeertje aan Ferme du Haag.

Het heet hier "Vue des Alpes".

Net voor het donker, Gazon Rouge / Tête des Perches ... kortom wat sattelieten van de Ballon d'Alsace.

Graven, hier is nogal wat gegraven !

Na twee zware etappes mocht het eens wat kalmer aan. Ik boekte de Gite voor nog een dag en vandaag werd het een rondje Thann - Silbertal - Thann.

De start ging door een wijngaard ; de Rangenberg is blijkbaar een begrip. Ik was vooral onder de indruk hoe ze op die steile hellingen de grond losmaken of zware dingen verplaatsen: alles met een lier, een soort verplaatsbare mini kabelbaan.

Ik dwaalde op goed geluk door de herfstbossen. Bij Waldkappelle (op een colletje) waren het de resten van loopgraven die zigzaggend tussen de beuken kronkelden. Dat was de tweede linie; op de eerste linie bij Steinbach stoot ik op de o zo gekende en o zo trieste monumentjes en verhalen van te optimistische generaals en duizenden doden zonder reële militaire baten op een naamloze tot modder herschapen heuvel (Cote 425).

De andere graafwerken waren mijnen van 15e tot 17e eeuw die nu opgegraven en hersteld worden. Donnerloch en St-Nicolas. Indrukwekkend. En jawel, de hoofdgalerij is gemaakt voor mannen van 1m40 hooguit.
Bij ééntje voel ik duidelijk de adem van de berg. In dit seizoen aangenaam warm.

In de Gite is een 21e verjaardagsfuif aan de gang. Ik ben de enige andere gast. Ze zijn onwezenlijk stil. Of zijn het toch de goede afspraken om twee strategische deuren dicht te houden? Een ongelooflijk verantwoordelijk jong koppel. 

Bij Waldkapelle een oude grenssteen van 1871.

Een oude mijnschacht. Duidelijke luchtstroom op ca. 10°C, heerlijk warm bij dit weer.

Eén van de toegangen van de 15° eeuwse mijn van Donnerloch.

Archeologen aan het werk in de oude mijn van Donnerloch. Het water heeft een onwezelijk mooi blauwe kleur.

Witte herfst

Van Schahlinghutte aan de voet van de Ballon d'Alsace naar Thann.

Een stevige klim bracht me terug op de GR5. Die volgt hier de hoofdkam, op ruim 1000 m hoogte. Een aantal ruïnes van bergboerderijen illustreren hoe de Vogezen in de laatste 70 jaar van veeteelt naar bos omschakelen : alleen wie koeien&kaas combineert met toerisme én veel grond heeft kan het volhouden, de rest stopt ermee en de weides verbossen. 

Op de kam kreeg ik het inkoud. Te snel gestart, de getten en handschoenen nog diep in de rugzak (want rond de hut lag geen sneeuw), te licht ontbijt... En een lange pauze zou me nog méér verkillen. Help, ik heb een schuilplaats nodig?

En klabam, 100 m verder staat er een schuilhut. Met hout. Een kwartier later zit ik gezellig te ontdooien bij een warme kachel. Dat mijn fleece de rest van de tocht naar rook zal ruiken, kan me niets schelen. Net als ik vertrek komen 5 andere verkleumden toe. Oef, ik voelde me al wat schuldig dat ik de houtvoorraad zo zwaar had geplunderd voor één persoon. 

Bij de klim naar de Rossberg komt de wind meedoen. Heel bizar: de ene keer met een pak stuifsneeuw, het andere moment met een vrachtje gouden beukeblaren. 

Ook hier een pauze binnen. De berghut (een typische Vogezenhut die alleen in het weekend  open is) wil net sluiten, dus wordt het een snelle hap en een litertje koud water in plaats van die hete kom soep.

In de afdaling verandert alles. Eindelijk open zicht en eindelijk gewoon herfstweer. 

Ik deel de gite d'étape van Thann met één andere trekker. Hij blijft in de vallei, hij volgt Camino de Santiago vanuit Straatsburg. De winkels zijn dicht, we leggen samen en combineren zijn droge pasta met mijn instantsoepjes (waar je een heerlijke saus mee kan maken), kaas en tisane. Gelukkig een gelijkgestemde ziel, dus praten we uitgebreid over wandelen als anti-burnout, wonen vlak bij een taalgrens en onderwijs dat complete burgers vormt ipv. alleen maar klaarmaakt voor de arbeidsmarkt. 

Heerlijk vuurtje en typisch rookaroma in Abri de Haut-Bers

Eerste sneeuwvlok

Eerste sneeuw (met Jan de Wilde als bijhorende song) : dat is er over. Maar wel de eerste vlokjes. 

Vertrek in Belfort. De GR5, de oermoeder van alle bergtrektochten, volgt uiteraard de vesten. Kilometers lang.
Bij Valdoie houd ik de GR voor bekeken. Te stedelijk. Ik koop een tweede ontbijt bij de bio-coop. Het doet me écht deugd dat een winkel gebaseerd op "lokaal" - "veel minder verpakking" - "eigendom van klanten en lokale leveranciers" hier goed draait. Dan moet wat goede vrienden van ons in Kortrijk doen, ook lukken.

Het saaie stuk sla ik over met de bus (vijfsterren openbaar vervoer hier!!!).

Vanuit Giromangy neem ik het mijnwerkerspad en vervolgens de GR532 naar Planche de Belles Files. Die GR loopt in de Vogezen parallel met de GR5, doorgaans iets ruiger en pittiger. En hier is de motregen die me de hele dag verkilde, wel in motsneeuw veranderd? 
De kam naar Ballon d'Alsace is natuurreservaat. De bosdreef is ook niet mis en vooral, gaat sneller vooruit.

Want ik heb achterstand. De geplande hut halen voor het donker (vandaag 18h, morgen 17h), lukt niet. De keuze valt op een onbewaakte bivakhut de Schahlinghutte. Hout sprokkelen, stoof aansteken, water uit het ene plasje van een uitgedroogde beek scheppen.
Maar wat een sfeer! 

Het wachttorentje van Fort de Miotte. Tot Bartholdi in 1880 zijn enorme leeuw beeldhouwde was dit hét symbool van Belfort als stad die immers waakzaam is om de vijand buiten Frankrijk te houden.

Belfort - Vlaams wereld erfgoed?

De trein is altijd een beetje reizen. Vandaag was de InterCity naar Belfort een bescheiden poging om het treingevoel van Mumbai tot bij ons te brengen. We zaten echt overal, tot in het piepende en schuivende sas tussen de wagons. 

De geschiedenis van dit stadje doet erg Vlaams aan. Ook dit is een taalgrensgebied en ook dit was een plek waar alle legers van Europa naartoe trokken om hun oorlogen uit te vechten. De fortificaties waar de stad z'n naam aan dankt werden iedere eeuw groter en domineren nog steeds het stadsbeeld. Voor mij waren die vesten een prima inlooptochtje. 

De kam van de vogezen

Het lijkt er op dat iedere bergwandelaar in mijn omgeving oooooit, lang geleden eens een trektocht deed in de Vogezen. Een soort opstapje voor het echte werk in de Alpen en verder. Wel, in mijn geval is dat grotendeels een witte vlek. De Vogezen waren goed om een te lange terugrit voor een nachtje te onderbreken. Een te bruuske overgang van de Alpen naar Bevergem en omstreken vermijden.  Maar een trektocht ? Tot nu toe nooit.

Het einde van de Grooten Oorlog lijkt me een goed moment om deze tocht eens in te plannen. De tocht langs de hoofdkam van de Vogezen volgt immers min of meer de frontlijn van wereldoorlog 1. Hier in West-Vlaanderen heb ik het wel gehad. De WO1 herdenking was goed, waardig, stijlvol, maar het is genoeg geweest. Ik wil er me niet aan onttrekken, maar wijk even uit naar een andere plek.

Een raar beestje, die hoofdkam. Rechts gaat het steil en rotsachtig bergaf naar de Rijnvlakte. Links gaat het zachtjes glooiend door bossen en hoogteweiden naar la douce France. Als alles goed gaat combineer ik de kam met extraatjes in die woeste oost-flank van de Vogezen.

Nu duimen voor helder droog herfstweer. Dat geeft de meest spectaculaire vergezichten.