De Frontstreek in de Vogezen: Meertjes in alle maten en van alle hoeken

Refuge trois Fours - Gîte Étang de Devin.
Het is langzaam beginnen dooien. Blijkbaar moet dat altijd met een miezerregentje samengaan...
Het eerste deel over Col de la Schlucht, Gazon de Faing en Lac Blanc was het druk. Wat wil je : vlot bereikbare en sneeuwvrij gemaakte parkings. Ik wisselde de kam af met meertjes in gletsjervalleitjes. Het bleef druk. Dan maar verstand op nul en doorstappen.

Bij Lac Blanc begon het wat op te klaren. Mijn eerste middagpicknick buiten in de zon in daaaagen. Indrukwekkend die granieten kom.

Voorbij de Lac Blanc was het ineens superrustig. Het thema veranderde: in die dennenbossen ligt het vol met resten van wereldoorlog 1. De Tête des Faux was blijkbaar ook zo'n heuveltop die heel 1915 lang een obsessie was van Duitse én Franse generaals en hun staven. Vele duizenden doden later besloten beide kanten maar om die nutteloze offensieven stop te zetten. Soldaten gingen dan alleen nog maar dood aan de kou, aan een sniperkogel of aan de rituele beschietingen van zware kanonnen.

Het Franse kerkhof is heel merkwaardig. Volledig vergroeid met de bossen.

Ik kom op dat stuk 2 mensen tegen. Interessante babbel. Ze leggen me ook geduldig uit dat het niet Étang de Vin is maar du Devin (niks alcolieker dus ; wel een ziener die visioenen had in het water van het meertje).
Ik ben alleen in de slaapzaal van de gîte d'étappe. De rest (de huisjes en de hotelkamers) zitten vol.